Blisko 80% informacji o otaczającym świecie dociera do człowieka poprzez zmysł wzroku. Jest on wykorzystywany do wykonywania prawie wszystkich codziennych czynności. Dlatego, kiedy człowiek na skutek różnych schorzeń traci wzrok, choćby częściowo, przeżywa to jako wielkie nieszczęście, a nawet traumę. Całe jego dotychczasowe życie ulega zmianie, niestety w wielu obszarach na gorsze. Dlatego trudno się dziwić, że utracie wzroku towarzyszą negatywne emocje, takie jak lęk, złość czy wstyd.
Boję się, że nie będę mógł dalej pracować, z czego utrzymam rodzinę?
Jak będę mógł poruszać się po ulicy?
Jak poradzę sobie z zakupami, gotowaniem, zajmowaniem się dziećmi?
Lęk to uczucie, które blokuje podejmowanie wyzwań i trudnych działań.
Osoby tracące wzrok mogą odczuwać też złość, bo nikt nie umie im pomóc, bo poparzyły się lub uderzyły, bo nie mogą już prowadzić samochodu albo jeździć rowerem.
Odczuwają również wstyd, bo nie mogą już samodzielnie czytać, nie poznają ludzi na ulicy, nie potrafią skontrolować swojego wyglądu, nie widzą, co mają na talerzu i trudno im zjeść posiłek bez zabrudzenia.
Przeżycia takie są destrukcyjne i powodują, że osoby mające problemy z widzeniem izolują się i wolą pozostawać w domu. Jeśli zbyt długo będą tkwić w takiej sytuacji, staną się nieporadnymi i całkowicie zależnymi od innych, a to z czasem może być odczuwane, jako uciążliwe. Frustracja, rozgoryczenie, smutek, przygnębienie, bierność mogą zatruć życie nie tylko osobie, która traci wzrok, ale też całej jej rodzinie. Dlatego warto poszukać pomocy i wsparcia wśród osób, które doświadczyły już utraty wzroku i poradziły sobie z tym problemem.
