Leczenie przeciwnaczyniowym czynnikiem wzrostu śródbłonka (VEGF) stało się standardem leczenia wysiękowego AMD, jednak jego skuteczność może być w niektórych przypadkach ograniczona. To ważny problem kliniczny w długoterminowym leczeniu.
12 miesięczne badanie objęło 63 nieleczonych dotychczas pacjentów z AMD, którzy byli analizowani pod kątem braku odpowiedzi i tachyfilaksji, czyli szybkiego uodpornienia, po wstrzyknięciu ranibizumabu i afliberceptu do ciała szklistego (IVI). Badanie odbyło się w ramach NFZ. Skorygowana ostrość wzroku (BCVA) oraz cechy morfologiczne aktywności choroby oceniano za pomocą tomografii optycznej (OCT) podczas 12-miesięcznej obserwacji. U 22,2% (14 osób) pacjentów stwierdzono brak reakcji. Nie znaleziono istotnej korelacji między rodzajem inhibitora VEGF a negatywną odpowiedzią na leczenie. U ośmiu pacjentów (12,7%) rozwinęła się wczesna tachyfilaksja, która występowała częściej przy leczeniu afliberceptem. W początkowej fazie terapii afliberceptem zauważono większą poprawę BCVA i zmniejszenie grubości centralnej siatkówki (CRT) w porównaniu z grupą ranibizumabu. W dalszej fazie leczenia różnice w BCVA i CRT między tymi dwiema grupami nie były statystycznie znaczące, jednak leczenie afliberceptem nadal wykazywało lepszą funkcjonalność i wyniki anatomiczne oka.
Październik 2019 r.
Wydział Nauk Medycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, Klinika Oftalmologii i Onkologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie
Zuber-Laskawiec, A. Kubicka-Trzaska, I. Karska-Basta, W. Pociej-Marciak, B. Romanowska-Dixon
Dzięki uprzejmości Retina International
Tłumaczenie i opracowanie Anna Wszołek
marzec 2020 r.
